شعارسال: به نقل از روابط عمومی میراث فرهنگی استان سمنان، مرتضی نظری بیان کرد: مراسم سینه‌زنی کمر به کمر روستای قلعه‌نو خرقان شهرستان شاهرود در فهرست میراث‌فرهنگی ناملموس ملی به ثبت رسید.

وی افزود: در اجرای مواد ۱۱ و ۱۲ از قانون الحاق جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون حراست از میراث فرهنگی ناملموس مصوب سال ۱۳۸۴ و همچنین در راستای اجرای وظایف وزارت به‌موجب ماده ۳ قانون اساسنامه سازمان میراث فرهنگی کشور، سینه‌زنی کمر به کمر روستای قلعه‌نو خرقان شهرستان شاهرود در فهرست ملی میراث فرهنگی ناملموس ایران به ثبت رسید.

رئیس میراث فرهنگی شاهرود گفت: سینه‌زنی کمر به کمر روستای قلعه‌نو خرقان شهرستان شاهرود به شماره ۳۰۵۲ در فهرست ملی میراث فرهنگی ناملموس ایران ثبت‌شده است.

نظری با بیان اینکه یکی از آئین‌های عزاداری و سوگواری در دهه اول محرم در روستای قلعه‌نو خرقان سینه‌زنی کمر به کمر بوده که یکی از رسوم دیرینه مردم این روستا در دهه اول ماه محرم است، گفت: هرساله با آغاز ماه محرم این مراسم با قدمتی دیرینه بین اهالی روستا انجام می‌شود و اهالی شب‌های اول ماه محرم در صحن حسینیه‌ها و تکایا جمع شده و به سینه‌زنی می‌پردازند.

وی با اشاره به اینکه شور و هیجان این مراسم از هفتم ماه محرم بوده و در روز عاشورا به اوج خود می‌رسد، افزود: در این مراسم عزاداران اباعبدالله الحسین (ع) دوشادوش یکدیگر به نشانه همدلی و اتحاد کنار هم ایستاده و کمر یکدیگر را گرفته دایره‌ای متحدالشکلی تشکیل داده و بانوای نوحه‌خوان بر سینه می‌زنند.

رئیس اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی شهرستان شاهرود گفت: با توجه به ازدیاد جمعیت، تعداد حلقه‌ها به ۱۰ الی ۱۵ حلقه نیز می‌رسد. با احتساب این ثبت، تعداد کل آثار ثبت‌شده شهرستان شاهرود در فهرست آثار ملی کشور به ۱۶۵ مورد افزایش یافت.

توضیحات تکمیلی برای بهره برداری بیشتر از خبر:

سینه‌زنی از آیین‌های رایج عزاداری است که عزاداران همراه با نوحه‌خوانی با دست به سینه خود می‌زنند. شیعیان از این سنت در عزای بزرگان دینی خود به ویژه امام حسین (ع) استفاده می‌کنند. سینه‌زنی مرسوم‌ترین نوع عزاداری در بین دسته‌ها و هیئت‌های عزاداری در ایران و دیگر کشور‌ها است.. عزاداری به صورت زدن به سینه، از صدر اسلام مرسوم بوده است؛ نقل شده است که برخی زنان مسلمان در عزای پیامبر (ص) به سر و سینه خود می‌زدند و عزاداری می‌کردند. پس از شهادت امام حسین (ع)، عزاداری بسته به فرهنگ‌های مختلف، اشکال گوناگون یافت که از جمله آن‌ها سینه‌زنی بود. به نظر می‌رسد سینه‌زنی، علاوه بر عزاداری، نوعی ریاضت است که سینه‌زن، خود را در رنجی که امام حسین (ع) تحمل کرد، سهیم می‌کند. سینه‌زنی در میان عرب رواج داشته است و با رسمی‌شدن مذهب شیعه در ایران در عصر صفویه، مراسم سینه‌زنی در ایران توسعه یافت و نقل شده مردم از شدت تأثر از نقل موعظه‌کنندگان، با مشت بر سینه خود می‌کوبیدند.

سینه زنی انواع مختلفی نظیر واحد، سنگین، دوضرب، سه ضرب، چهارضرب، شور و ... دارد. در مجالس مختلف، انواع مختلفی از سینه‌زنی برگزار می‌شود. سینه‌زنی به صورت نشسته، ایستاده، با حرکت و چرخیدن حول مرکزی واحد (که عموما نوحه‌خوان است) برگزار می‌شود. برخی مناطق، سبک سینه‌زنی خاص خود را دارند؛ مثلاً گونه‌ای از سینه‌زنی واحد در مناطق جنوبی ایران رایج است که سینه‌زن‌ها حلقه‌هایی تشکیل می‌دهند و دست چپ را در کمر نفر سمت چپی می‌گیرند و با ریتمی آرام و متناسب با نوحه، سینه‌زنی می‌کنند. همچنین نوعی سینه‌زنی «سینه‌زنی قطاری» در لارستان، سینه‌زنی «چلاب» در خوزستان، سینه‌زنی «سه‌سنگ» در بهبهان از دیگر سبک‌های سینه‌زنی در مناطق مختلف هستند.

بر اساس اخبار منتشر شده در سال ۱۳۹۴، مراسم عزاداری و سینه زنی کمر به کمر رامیان به عنوان یکی از رسوم عاشورایی و میراث ناملموس کشور سال ۱۳۹۴ به ثبت ملی رسید و نماد باور مردم عزادار به محوریت ولایت علی ابن ابیطالب (ع) و ۱۱ امام معصوم است (سینه زنی کمر به کمر رامیان؛ آئین عزاداری دیرینه قزلباش‌ها در محرم). در این مراسم دسته‌های عزاداری با پوشیدن کفن‌های سفید، سبز و سیاه و سربند و شال کمر ابریشمی به صورت دسته‌های کمر به کمر در چند صف طولانی پشت سر هم حرکت کرده و با نوحه‌خوانی و سینه‌زنی به عزاداری می‌پردازند. پیر و جوان با لباس‌هایی سه رنگ در صفوفی منسجم با گرفتن کمر یکدیگر دور تا دور میدان امام علی (ع) رامیان حرکت کرده و سینه زنی می‌کنند. بانوان و کودکان خردسال هم برای محروم نشدن از فیض این حال و هوای معنوی نظاره گر این آئین سنتی سینه زنی هستند. شورای عالی کشور این اثر را بعنوان میراث معنوی و این مراسم را بعنوان " مراسم سینه زنی کمر به کمر رامیان " به شماره ۱۱۵۷ در تاریخ ۲۲ اسفند ۱۳۹۴ در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رساند.